Opisane po raz pierwszy przez niemieckiego okulistę Wilhelma Uhthoffa w 1890 roku u pacjentów z zapaleniem nerwu wzrokowego w przebiegu stwardnienia rozsianego1.Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zjawisko_Uhthoffa

Badania kontrolne przy leczeniu stwardnienia rozsianego

Podstawowym badaniem wykonywanym podczas diagnostyki stwardnienia rozsianego jest badanie rezonansem magnetycznym.

Ich fachowa interpretacja pozwala ocenić stan zdrowia osoby chorej na stwardnienie rozsiane.

Powinna ona pozwalać na kontrolowanie przebiegu choroby.

Stawrdnienie rozsiane - metody rozpoznawcze

Z uwagi na bogatą symptomatologię stwardnienia rozsianego brak jest swoistego testu, badania laboratoryjnego czy neuroobrazowego, które mogłoby pozwolić na jednoznaczne postawienie diagnozy.

Jednocześnie wraz z postępem w leczeniu modyfikującym przebieg choroby konieczne stało się sprecyzowanie schematów diagnostycznych pozwalających na wczesne postawienie diagnozy i wdrożenie stosownej terapii. Pierwsze przyjęte kryteria opublikowano w 1965 roku na podstawie prac Panel on the Evaluation of Experimental Trials of therapy in Multiple Sclerosis pod kierunkiem George'a A.

Schumachera.

Zawarta w nich konieczność udowodnienia rozsiania objawów choroby w czasie i przestrzeni oraz zastrzeżenie wykluczenia innych możliwych i lepiej tłumaczących objawy przyczyn choroby, stanowią podstawę kolejnych zaleceń diagnostycznych i obowiązują do dziś. Opublikowane w 1983 roku kryteria Posera opierały się przede wszystkim na analizie przebiegu występowania kolejnych rzutów.

Najważniejszym badaniem dodatkowym było badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Na tej podstawie pacjentów można było zakwalifikować do jednej z pięciu grup: Klinicznie pewne SM (wystąpienie dwóch rzutów choroby z objawami z dwóch ognisk) Wsparte badaniami laboratoryjnymi pewne SM Klinicznie prawdopodobne SM Poparte laboratoryjnie prawdopodobne SM Nie SM Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryteria_McDonalda